Το δεύτερο μέρος της ιστορίας της CathrinStar

     Θυμήθηκα τους συμμαθητές μου. Συνήθιζα να τους λέω για τα σχέδιά μου στο μέλλον, ότι δηλαδή θα έφευγα, θα ταξίδευα παντού, θα γνώριζα ανθρώπους, πολιτισμούς και όταν θα γύριζα θα είχα αλλάξει. Θα ακολουθούσα τα βήματα της μαμάς μου. Αυτοί με περιγελούσαν, δεν καταλάβαιναν τι εννούσα. Μου έλεγαν "Σιγά μην το κάνεις, όλο λόγια είσαι". Λες και τους ακούω είναι, τώρα πια μέσω της μητριάς μου. Τότε η μόνη μου παρηγοριά ήταν η μαμά μου.
     Οι φωνές απ' έξω διέκοψαν το συνειρμό μου. Η γνώριμη βαθιά φωνή. Γέλασα. Τέλεια. Αν νόμιζαν πως θα κατάφερναν να με βγάλουν έξω με αυτό τον καθυστερημένο ψυχολόγο, γελαστήκανε. Όχι πως μου έφταιγε σε τίποτα ο άνθρωπος.
     Αναστέναξα για τρίτη φορά. Έγειρα πίσω και ξανάρχια τις ονειροπολήσεις. Θυμήθηκα την ημέρα μετά το ατύχημα. Όταν μας το ανακοίνωσαν, δε μπορούσα να το πιστέψω. Ήμουν συντετριμένη, όλος ο κόσμος έμοιαζε μαύρος. Κανείς δε μπορούσε να με παρηγορήσει. Ούτε ο μπαμπάς μου, ούτε οι δήθεν φίλες μου. Κανείς. Δεν είχα ξανακλάψει από τότε. Θυμόμουν συνεχώς την τελευταία φορά που την είδα. Μου είχε πει πως θα γυρίσει σύντομα. Δεν γύρισε ποτέ...
     Σταμάτησα απότομα. Είχα πολύ καιρό να θυμηθώ αυτά τα γεγονότα και με κατέκλεισαν ένα σωρό συναισθήματα. Λύπη. Νοσταλγία. Συγκίνηση. Θυμήθηκα πως είχα πάρει μια απόφαση που μου άλλαξε την ζωή έκτοτε και που με είχε φέρει στην θέση που βρισκόμουν.