Το διήγημα της CathrinStar, επίσης νικήτριας, μοιάζει σαν μία σελίδα σκισμένη από μυθιστόρημα. Έχει αυτό το κάτι... Μόλις διαβάσετε και τα τρία μέρη, περιμένω τις εντυπώσεις σας!

     Μπήκα στο δωμάτιό μου και βρόντηξα πίσω μου την πόρτα. Ήθελα να μείνω μόνη μου - ξανά. Αναστέναξα. "Μπράβο σου Ξένια, τα κατάφερες και πάλι" επέπληξα τον εαυτό μου. Ως πότε θα συνεχιστεί αυτή η κατάσταση; Θυμήθηκα τα λόγια της μητριάς μου: "Τίποτα δεν θα καταφέρεις σ' αυτή τη ζωή, τίποτα! Βρες ένα κανονικό επάγγελμα, νοικοκυρέψου κι άσε τα ταξίδια!". Ήξερα μέσα μου πως αυτά της τα λόγια δεν θα έπρεπε να με πληγώνουν τόσο. Κι όμως... λες να 'χε δίκιο; Μήπως γι' αυτό ένιωθα τόσο άσχημα; Ένιωθα να με κατακλείνουν οι ενοχές...
     Αναστέναξα βαρύτερα. Όχι. Ποτέ δεν θα καταλάβει αυτή η γυναίκα τα όνειρά μου. Έτσι κι αλλιώς, ποτέ κανείς δεν με κατάλαβε. Θυμήθηκα τα παιδικά μου χρόνια, όταν η μαμά μου ακόμα ζούσε. Ήταν κι αυτή ένα ιδιαίτερο άτομο, πάντα καταλάβαινε τις φιλοδοξίες μου στο να θέλω να ταξιδέψω παντού, να αποκτήσω γνώσεις, να αλλάξω τον κόσμο. Κάποτε κρυφάκουσα μια συζήτησή της με τη δασκάλα μου. Έκανε παράπονα για μένα πως ποτέ δεν καταλαβαίνω το νόημα των εκθέσεων και των ασκήσεων. Ήθελε, λέει, συγκεκριμένες απαντήσεις κι εγώ πάντα έβαζα δικά μου. Η μαμά μου, πάντα ήρεμη, γέλασε και είπε: "Και που είναι το κακό; Είναι ωραίο να κάνεις τη διαφορά!''